Ιστορία των πολεμικών τεχνών

     Σε οποιονδήποτε πολιτισμό και σε οποιαδήποτε περιοχή της γης από τότε που υπήρχε ο άνθρωπος, εξελίχθηκαν κάποια είδη μαχητικών τεχνών, είτε για το κυνήγι ή άμυνα σε επιθέσεις ζώων είτε για μάχες μεταξύ εκείνων των αρχέτυπων φυλών. Δεν πρέπει να θεωρήσουμε δεδομένο ότι κάποια φυλή , είτε αυτή είναι ελληνική είτε ανατολίτικη, "ανακάλυψε" ουσιαστικά τις πολεμικές τέχνες. Όπου υπήρξε ο άνθρωπος υπήρχε και πόλεμος, κι όπου πόλεμος και οι πολεμικές τέχνες. Είτε στην Νότια Αμερική και τους Ινκας, είτε από ιερογλυφικά στις πυραμίδες των Αιγυπτίων που παρουσίαζαν ένα είδος μάχης με ανοιχτές παλάμες παρόμοιο με τη πυγμαχία το 3000π.Χ., είτε με αναφορές για τεχνικές μάχης που εξασκούσαν οι πολεμιστές της Μεσοποταμίας και Σουμερίας το 3000-2300πΧ. Στα χρόνια των ελληνικών πόλεων - κρατών (700π.Χ.) η πυγμαχία, η πάλη, και άλλα συγγενικά είδη μάχης ήταν επίσημα αγωνίσματα στις Ολυμπιάδες. Τα έργα του Ομήρου (800-900π.Χ.) περιέχουν περιγραφές άοπλης μάχης, και ο φιλόσοφος Πλάτωνας (347-427π.Χ.) αναφέρεται σε σκιαμαχίες (μάχη χωρίς αντίπαλο). Σε όλον τον κόσμο αμέτρητα είδη πολεμικών τεχνών, είτε χεριών είτε ποδιών είτε συνδυαστικά, έχουν αναπτυχθεί. Καθένα από αυτά αντανακλά τις συνθήκες της εποχής και την ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά της χώρας από την οποία κατάγονται. 

 

Ιστορία του ταεκβοντό 

     Κατά την περίοδο από τον 1ο αιώνα π.Χ. -7ο αιώνα μ.Χ. υπήρχαν στην Κορέα 3 βασίλεια (Silla, Koguryo και BaekJe). Το Σίλα, το μικρότερο από αυτά, ήταν συνέχεια κάτω από εχθροπραξίες και επιθέσεις από τα δυο γειτονικά και πιο δυνατά. Κατά τη βασιλεία του 24ου βασιλιά του Σίλα Chin Heung οι νεαροί αριστοκράτες και οι πολεμιστές δημιούργησαν ένα εκλεκτό σώμα μαχητών που ονομάστηκαν Hwa Rangdo . Αυτό το σώμα εκτός από την προπόνηση σε ακόντια ,βέλη, σπαθιά έκανε επίσης προπόνηση εξασκώντας σωματική και πνευματική πειθαρχεία αλλά και διάφορες μορφές πάλης με τα χέρια και τα πόδια- για να σκληραγωγήσουν τα κορμιά τους σκαρφάλωναν βουνά, κολυμπούσαν στους κρύους ποταμούς και έτρεχαν στο κρύο για να είναι έτοιμοι ως πολεμιστές να υπερασπίσουν την πατρίδα τους. Για να τους οδηγεί και να δίνει νόημα στην ιπποσύνη τους ενσωμάτωσαν στη ζωή τους έναν κώδικα πέντε σημείων (να'σαι πιστός στο βασιλιά σου - υπάκουους στους γονείς σου - να τιμάς τους φίλους σου - ποτέ μην υποχωρείς στη μάχη - να σκοτώνεις κάποιον δίκαια). Έγιναν γνωστοί σε όλη τη χερσόνησο για το θάρρος τους και τις επιδόσεις τους στη μάχη εκπέμποντας σεβασμό ακόμη και στους χειρότερους εχθρούς τους. Η δύναμη που ανάβλυζε από το σεβασμό στον κώδικά τους τους ωθούσε να κάνουν θαρραλέες πράξεις και να γίνουν θρυλικοί.
     Υπάρχουν πολλές ιστορικές αποδείξεις που καταγράφουν την ύπαρξη ενός είδους πολεμικής τέχνης με χέρια και πόδια και στο Σϊλα και στο Κογκούρο. Κάποιες από αυτές τις εικόνες θυμίζουν το Taek Kyon ή το ιαπωνικό Jujitsu. Οι πολεμιστές του Hwa Rangdo πρόσθεσαν μια νέα διάσταση σε αυτές τις μεθόδους πολεμικών τεχνών - αυτή η νέα σωματική διάσταση, αλλά και πνευματική, ανύψωσαν την μάχη με τα πόδια σε τέχνη.
      Κατά την περίοδο των Hwa Rangdo η αρχική μέθοδος μάχης με τα χέρια ονομαζόταν Soo Bak-Gi, και ήταν δημοφιλής σε όλους τους ανθρώπους στη δυναστεία του Κογκούρο. Ήταν αξιοσέβαστο άθλημα και στις δυο από τις μεγαλύτερες εορτές της τότε Κορέας γινόντουσαν αναμετρήσεις και αρχέγονης μορφής διαγωνισμοί αυτής της πολεμικής τέχνης. Υπάρχουν ιστορικά ντοκουμέντα που αποδεικνύουν ότι στις αρχές του 15ου αιώνα οι τότε βασιλείς προσελάμβαναν ειδικούς στο Taek Kyon για να οργανώσουν το στρατό τους. Κάποια ιστορικά ντοκουμέντα δείχνουν ότι κάποιες από αυτές τις κινήσεις της μάχης με τα χέρια εξήχθησαν στην Ιαπωνία και βοήθησαν στη δημιουργία της βάσης των ιαπωνικών τζουτζίτσου και καράτε. Επίσης οι Hwa Rangdoμπορεί να υπήρξαν οι πρόδρομοι των διάσημων ιαπώνων σαμουράι. 
     Οι δυναστείες του Σϊλα και του Κόριο σημάδεψαν την άνθιση των πολεμικών τεχνών στην Κορέα. Αλλά κάποια στιγμή αυτές οι δυναστείες ακολούθησαν πιο ειρηνικές πορείες και είχαμε περιόδους πολιτιστικής αναγέννησης και υποβάθμισης οτιδήποτε είχε σχέση με το στρατό. Με το τέλος της δυναστείας Γι οι πολεμικές τέχνες σχεδόν είχαν πάψει να υπάρχουν. Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε με την ιαπωνική κατοχή, όπου ήταν απαγορευμένο να εξασκείς οποιαδήποτε πολεμική τέχνη. Βέβαια το Taek Kyon σίγουρα εξασκούνταν από κάποιους αφοσιωμένους πιστούς σ ελάχιστους μαθητές, έτσι ώστε κατάφεραν να το κρατήσουν ζωντανό. Μετά την απελευθέρωση της Κορέας το 45' οι ένοπλες δυνάμεις στη νέα δημοκρατία της Κορέας οργανώθηκαν. Ένας νεαρός ανθυπολοχαγός ονόματι Choi Hong Hi που πρόσφατα ελευθερώθηκε από ένα ιαπωνικό στρατόπεδο αιχμαλώτων ξεκίνησε να διδάσκει την πολεμική του τέχνη σε κάποιους στρατιώτες. Τα υπόλοιπα βεβαίως ανήκουν στην ιστορία, καθώς είχε ως αποτέλεσμα να προκύψει το γνωστό μας σήμερα ταεκβοντο. Το 1955 το όνομα ταεκβοντο επιλέχθηκε ως το νέο όνομα της εθνικής πολεμικής τέχνης από ένα συμβούλιο δασκάλων, ιστορικών και άλλων προεξεχόντων ατόμων. Το όνομα το διάλεξε ο στρατηγός Choi ώστε να περιγράφει όσο το δυνατόν γίνεται καλύτερα την τέχνη (ταε- πόδι, κβον-γροθια, ντο-τέχνη). Το όνομα όχι μόνο έμοιαζε με το αρχαίο όνομα Taek Kyon αλλά έδωσε και ένα νέο αίσθημα εθνικής υπόστασης στην τέχνη, ξεχωρίζοντας το από τις κινέζικες και ιαπωνικές πολεμικές τέχνες. Τα χρόνια ερευνών και ανάπτυξης από το στρατηγό εξέλιξαν το ταεκβοντό πολύ περαιτέρω από τα Taek Kyon, Soo Bak-Gi και το Karate, καθώς πάρα πολλές τεχνικές προστέθηκαν ώστε να υπάρχει μεγάλη ποικιλία στις τεχνικές χεριών και στην τελειοποίηση των τεχνικών ποδιών.
      Έπειτα από 1300 χρόνια οι κορεάτικες πολεμικές τέχνες έφτασαν στην πλήρη ωριμότητά τους και εξαπλώθηκαν από μια μικρή ομάδα αριστοκρατών σε εκατομμύρια μαθητές σε περισσότερες από 80 χώρες. Ο συνδυασμός των παλιών κλασσικών πολεμικών τεχνών και των νέων μετατροπών συνετέλεσαν στη δημιουργία μιας πολεμικής τέχνης αυτοάμυνας και πνευματικής κατάστασης που ο κόσμος δεν είχε ξαναδεί.